Metody

Kinezjologia edukacyjna, inaczej zwana gimnastyką umysłu, oznacza naukę o ruchu (z greckiego kinesis – ruch, logos – nauka). Dokładniej – jest to nauka zajmująca się ruchem i jego wpływem na uczenie się.
Wykorzystuje wzajemne zależności rozwoju fizycznego, emocjonalnego i intelektualnego. Natomiast edukacja (z łacińskiego educare – wychowywać, kształcić), co w danym kierunku oznacza poszukiwanie przez człowieka wiedzy o sobie, o wewnętrznych przeszkodach na drodze do rozwoju. Kinezjologia edukacyjna jest metodą wspierania naturalnego rozwoju człowieka, bez względu na jego wiek, poprzez różne specjalistyczne ćwiczenia ruchowe.

Metoda Paula i Gaiil Dennisonów

Metoda ta w powstała w latach 1976–1980. Autorami metody są amerykańscy pedagodzy Paul Dennison i jego żona Gaiil Dennison, którzy, prowadząc dwudziestoletnie badania nad efektywnymi sposobami uczenia się, dowiedli, że ruch fizyczny wpływa pozytywnie na harmonijną pracę mózgu. Należy dodać, iż Paul Dennison (walcząc z własną dysleksją) i szukając pomocy dla siebie opracował zestaw ćwiczeń zwanych „Metodą Dennisona”, które przetestował na sobie, a ich celem jest wspomaganie pamięci, wydolności mózgu, koordynacji motoryki ciała, a zwłaszcza współpracy dłoni ze zmysłem wzroku.

Cele metody kinezjologii edukacyjnej:

• aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju,
• integracja funkcji półkul mózgowych,
• rozwój ruchowy, emocjonalny i intelektualny,
• zrozumienie psychologicznych i fizjologicznych reakcji ludzkiego (dziecięcego) organizmu na krótkotrwały i bardzo intensywny wysiłek fizyczny.

Kinezjologia Edukacyjna skierowana jest do dzieci:

• z deficytami uwagi (lęk, agresja),
• o specyficznych potrzebach edukacyjnych (upośledzenie umysłowe, autyzm, zespół Downa),
• z mózgowym porażeniem dziecięcym,
• z zaburzeniami sfery motywacyjnej,
• dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo (ADHD),
• dziećmi z zaburzeniami zachowania,
• z dziećmi zdolnymi.

Ćwiczenia ,,Paula Dennisona” przy regularnym ich stosowaniu:

• wspierają naturalny rozwój dziecka,
• stymulują dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych,
• usuwają blokady ukryte w ciele dziecka,
• wprowadzają ciało i umysł w stan optymalny do przyswajania wiedzy, równoważąc wymiar lateralności, koncentracji, stabilności,
• poprawiają koncentrację na wykonywanych zadaniach,
• poprawiają koordynację wzrokowo- ruchową,
• poprawiają oddychanie,
• zwiększają zdolności manualne,
• uaktywniają lewą półkulę mózgu, odpowiedzialną za umiejętności,
• synchronizują współpracę obu półkul mózgowych,
• ponadto usuwają zmęczenie, energetyzują, odprężają, relaksują oraz pomagają w łagodzeniu stresów.

Mózg ludzki składa się z dwóch półkul – prawej (artystycznej) i lewej (logicznej), które spełniają różne funkcje i sposób ich funkcjonowania jest odmienny. Półkula prawa odpowiada za globalne przekazywanie informacji, pamięć długotrwałą, marzenia i zachwyt.
Półkula lewa odpowiada za spostrzeganie szczegółów, analizę, czas przyszły i rozumienie. Im bardziej obie półkule są aktywne, tym więcej tworzy się połączeń i szybciej są przetwarzane informacje.
Dla prawidłowego funkcjonowania we wszystkich zakresach życia człowiek powinien wykorzystywać obie półkule mózgowe. Ćwiczenia Dennisona pobudzają określone części mózgu i stymulują jego prace oraz integrują połączenia nerwowe w obu półkulach. U każdego człowieka dominuje zazwyczaj jedna półkula mózgowa. O dominacji danej półkuli decyduje styl raczkowania i pełzania w wieku niemowlęcym.

Ćwiczenia fizyczne mają wpływ na pracę mózgu; przy ich pomocy półkule mogą zostać włączone lub wyłączone. Natomiast praca całego mózgu zostaje zintegrowana. Dennison odkrył, że funkcje mózgu ludzkiego są trójwymiarowe, tak że stanowią całość. Proces kształcenia może być miły i przystępny, pod warunkiem, że zostanie poprowadzony wielowymiarowo:

• wymiar lateralizacji (lewa i prawa półkula mózgu),
• wymiar koncentracji (pień mózgu i płat czołowy),
• wymiar stabilności (system limbiczny).

Dennisonowie odkryli ogromne możliwości ruchu fizycznego, które mogą być wykorzystywane zarówno w przypadku dzieci, jak i dorosłych. Tym wybitnym spostrzeżeniem badaczy jest ujawnienie dwóch zasadniczychtypów ruchów:

Typ pierwszy to ruch przekraczający linię środkową (utworzoną przez lewą i prawą stronę ciała), np. praca oczu przy czytaniu, pisaniu, rysowaniu, praca narządów słuchu, praca rąk w trakcie wykonywania jakiejś czynności itd.
Drugi typ to jednostronne ruchy ciała, powodujące rozdzielenie myśli i ruchu. Wymaga on wytężonej pracy umysłu, znacznej energii mózgu i ciała.

Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu należy wykonywać w kolejności i kompleksowo. Czas poświęcony na jedno ćwiczenie to ok. 1–2 min, więc nie zabiera dużo czasu. Są łatwe w wykonywaniu i można je traktować jako zabawę, dzięki czemu sprawiają dużo radości i przynoszą zadowolenie. Ćwiczenia należy wprowadzać stopniowo. Obowiązuje zasada, że nowe ćwiczenie wprowadza się, gdy poprzednie jest opanowane.
Wymaga to trochę czasu, ale przynosi efekty. Ćwiczeniom towarzyszyć powinno wietrzenie pokoju i picie wody.

Mandale to rysunki, diagramy figur: kwadratów, trójkątów, kręgów, kwiatów, ornamentów wpisanych w koło lub w kwadrat, które zachwycają swoją symetrią i ukazują, w jaki sposób chaos przeobraża się w formę harmonijną. Wszystkie elementy są uporządkowane od środka – przyporządkowane centrum. Mandale można rozważać, obserwować, można je komponować i malować. Komponowaniu mandali, towarzyszy wyciszenie umysłu, jest to rodzaj kontemplacji, wyprawy w głąb własnej psychiki.

W edukacji przedszkolnej mandale wspomagają ogólny rozwój dziecka:

• rozwijają zdolności manualne, kształcą motorykę dłoni;
• doskonalą funkcje percepcyjne;
• pobudzają wyobraźnię w zakresie kolorystyki, kompozycji;
• rozwijają umiejętność porządkowania barwnych plam i komponowania symetrycznych wzorów, ornamentów, kształtują wrażliwość, uspokajają;
• pomagają odzyskać siły psychiczne, odprężenie, wewnętrzny spokój;
• na dzieci nadpobudliwe działają uspokajająco, powodują u nich zwiększenie procesów hamowania nad procesami pobudzania, co ułatwia koncentrację uwagi, prowadzi do konsekwencji w działaniu, do wytrwałości, a także zmniejsza ilość gwałtownych i nieoczekiwanych zachowań;
• w pracy z dziećmi agresywnymi stosowane systematycznie stopniowo doprowadzają do wyciszenia agresji. Brak wewnętrznej integracji u tych dzieci sprawia, że nie potrafią one zachować właściwego dystansu wobec różnych bodźców zewnętrznych;
• na dzieci nieśmiałe, bierne, lękliwe działają pobudzająco, wzbudzając w nich uczucie satysfakcji, radości z osiągnięć, zachęcając do aktywności;
• przyczyniają się też do rozwijania aktywności twórczej dziecka, ułatwiają i stymulują rozwój, ponieważ twórczość jest postawą edukacji kreatywnej;
• powstające w wyniku ekspresji plastycznej są ekspresją własnych uczuć, obrazem osobowości dziecka;
• dają możliwości diagnozujące dziecko, uwzględniając zastosowane kolory, kształty, połączenia kolorów, rodzaje zastosowanych linii;
• w pracy psychoterapeutycznej pomagają odzyskać równowagę psychiczną, samoakceptację i pewność siebie, pozwalają również przezwyciężać lęki, obawy, kryzysy, relaksują, łagodzą napięcia.

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny jest ruch w życiu każdego człowieka, w przyrodzie. Bez ruchu nie byłoby życia. Ruch towarzyszy w życiu człowieka od narodzin do śmierci, ujawniając się w różnych formach aktywności. Ruch związany jest z życiem codziennym, zaspakaja nasze potrzeby, pomaga wyrazić emocje. Za pomocą ruchu, człowiek wyraża swoje emocje , nawiązuje kontakt z otaczającą go rzeczywistością, z drugim człowiekiem. Ruch jest przejawem życia. Aktywność fizyczna jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Ruch jest podstawowym i naturalnym środkiem porozumiewania się, wychodzącym z centrum naszego ciała, do którego w pierwszym rzędzie sięgają dzieci małe i osoby z utrudnioną komunikacją słowną. Podstawą porozumiewania się za pomocą „ języka ruchów” jest świadomość swojego ciała.

Okres przedszkolny jest szczególnie pomyślny dla prawidłowego kształtowania rozwoju motorycznego dziecka. Ponieważ aktywność ruchowa pociąga za sobą doskonalenie czynności i funkcji poszczególnych narządów, wzmacnia organizm dziecka, kształtuje i usprawnia wszystkie jego układy: głównie ruchowy i nerwowy, dlatego musimy pamiętać, że ruch jest podstawowym bodźcem rozwojowym, spełniającym funkcję stymulującą. Troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka, o zapewnienie mu możliwości wszechstronnego ruchu, jest działaniem na rzecz szeroko pojętego zdrowia dziecka – zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego.

Metoda wg. Weroniki Sherborn jest metodą niewerbalną, poprawia ona komunikację dziecka z otoczeniem, uaktywniając „język ciała i ruchu”. Ćwiczenia wskazane przez Weronikę Sherborn można stosować z dzieckiem w każdym przedziale wiekowym. Wykorzystanie tej metody zależy jedynie od naszej inicjatywy i zapotrzebowania. Zaletą tych zajęć jest, to, że nie potrzebujemy żadnych drogich pomocy, a jedynie dużo wolnej przestrzeni, odpowiednie podłoże (np.: koc, materac) i świeże powietrze. Dzięki tym ćwiczeniom, dzieci uczą się poznawać przestrzeń i zachowywać w niej, czują się swobodnie i nie obawiają się otoczenia. Stają się mniej zahamowane i bardziej otwarte na sytuacje problemowe.

Metoda ta pozwala dzieciom poznać swoje ciało i uczy kontrolować jego ruchy, ułatwia też nawiązywanie kontaktów, uczy empatii. Bardzo ważnym walorem metody W. Sherborne jest to, iż w atmosferze radosnej zabawy umożliwia dzieciom zaspokojenie potrzeb psychicznych (bezpieczeństwa), wzrostu i rozwoju, w tym potrzeb społecznych i poznawczych. Ponadto Ruch Rozwijający pozwala na osiąganie zamierzonych efektów poprze eliminowanie czynników stresujących typu: nakaz, przymus, strach, lęk, obawa.

W metodzie Ruchu Rozwijającego W. Sherborne stosuje się trzy grupy ćwiczeń:

Ćwiczenia z „z” – to ćwiczenia ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego. W ćwiczeniach tych nie występuje nawiązywanie kontaktu wzrokowego. Ćwiczenia te mają za zadaniebudowanie i wzmacnianie wzajemnego zaufania i zrozumienia przy pełnieniuodmiennych, uzupełniających się ról.

Ćwiczenia „przeciw” – to ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadomienie uczestnikom ich własnej siły przy współdziałaniu z partnerem. Te ćwiczenia powinny być pozbawione agresji. Ćwiczenia „przeciwko”, mające charakter zabaw pseudoagresywnych, dają dzieciom możliwość poznania własnych i cudzych sposobów reagowania, możliwości radzenia sobie w sytuacji konfliktu, uświadomienia emocji. Świadomość ta pozwala kontrolować swoje emocje i zachowania;

Ćwiczenia „razem”- to takie ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów. Ćwiczenia te prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi. Udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego wkładu wysiłku fizycznego, co jest warunkiem osiągnięcia sukcesu.
W ćwiczeniach tych jest bardzo ważny kontakt wzrokowy między partnerami oraz ćwiczenia o charakterze relaksacyjnym („relaks”).

Literatura:
Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik: Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, wyd. HARMONIA 2009

Wg koncepcji I. Majchrzak rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. O nabyciu umiejętności czytania decydują umysł i wzrok. Dziecko od samego początku wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie poszczególnych liter. W swoich założeniach koncepcja pomija prawie zupełnie analizę i syntezę słuchową, a nowością jest to, że naukę rozpoczyna od imienia, które jest słowem „otwierającym świat pisma”. Jest kluczem, za pomocą którego dziecko może, w sposób dla siebie najłatwiejszy i najbardziej naturalny, odkryć alfabetyczną strukturę pisma, czyli reakcję znaczeniową między wyrazem napisanym a słowem mówionym oraz reakcję brzmieniową między literą a fonemem.

Wczesne czytanie przebiega zgodnie z pewnymi etapami:

1. Akt inicjacji – wprowadzenie wizytówek z imionami dzieci. Na wizytówkach wpisujemy imiona według propozycji dzieci. Mogą być zdrobnienia. Wizytówki wypisujemy przy dziecku, objaśniając każdą napisaną literę. Następnie wizytówki rozwieszamy w sali, w miejscach wybranych przez przedszkolaków np. na szufladkach, ścianach, bokach szafek itd.

2. Ściana pełna liter – Na długiej taśmie przygotowujemy alfabet do demonstracji z literami pisanymi i drukowanymi, dużymi i małymi, który jest na stałe przymocowany do tablicy lub jednej ze ścian w sali. Alfabet uzmysławia dzieciom, że wszystkie, tak różne w brzmieniu imiona, zostały zapisane za pomocą ograniczonej liczby znaków. Dzieci w sposób spontaniczny odszukiwały litery, które są w imionach.

3. Prezentacja alfabetu – nauczycielka prezentuje wszystkie litery alfabetu duże i małe. Jedna litera na dzień. Omawia ich kształt oraz brzmienie. Dzieci sprawdzają, czy wskazana litera znajduje się w ich imieniu.

4. Targ liter – Polega na wymianie z innymi dziećmi poszczególnych liter zawartych we własnym imieniu lub nazwach wybranych do zabaw desygnatów. Ten etap jest przeplatany różnorodnymi czynnościami manualnymi, aktywizującymi dziecko i utrwalającymi poznane liter. „Targ liter” to okres różnych zabaw i gier z wykorzystaniem liter, sylab i wyrazów o prostej budowie. W czasie tych zabaw dziecko powinno kojarzyć dźwięk(głoskę) z jej zapisem graficznym (literą).

5. Gry w sylaby – na kartkach papieru piszemy sylaby, początkowo tylko najprostsze, później bardziej skomplikowane i rozdajemy je dzieciom pytając „Masz słowo, czy nie masz słowa?” Komu sylaby ułożą się
w słowa ten wygrywa.

6. Nazywanie świata – to ćwiczenie, które polega na przyporządkowaniu odpowiedniej nazwy do wszystkiego co znajduje się wokół nas. To zabawa, w której dzieci etykietują przedmioty w sali. Im więcej liter dziecko poznało, tym łatwiej dochodzi do rozszyfrowania znaczenia danego słowa.

Istotną rolę w Metodzie Dobrego Startu pełnią trzy elementy:

• wzrokowy (znak graficzny),
• słuchowy (piosenka)
• motoryczny (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki).Ćwiczenia zawarte w metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno – ruchowy, kształtują lateralizację i orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni, oddziaływają na procesy emocjonalne i zachowania społeczne oraz twórczą aktywność. W zajęciach prowadzonych Metodą Dobrego Startu wyodrębnia się trzy podstawowe rodzaje ćwiczeń:
  • ćwiczenia ruchowe
  • ćwiczenia ruchowo – słuchowe
  • ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe.

  Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu przebiegają według stałego schematu: zajęcia wprowadzające, właściwe i końcowe.

  Zajęcia wprowadzające. Ich celem jest skoncentrowanie uwagi dziecka na rozpoczynającej się pracy
  i usprawnianie niektórych funkcji psychomotorycznych, głównie językowych, motoryki oraz orientacji
  w schemacie ciała i w przestrzeni. Zaczynają się od ćwiczeń koncentracji uwagi i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Potem następuje nauka piosenki, która będzie towarzyszyła dalszym zajęciom. Rozmawiając
  z nauczycielką o piosence dzieci uczą się poprawnego formułowania pytań i odpowiedzi, ćwiczą słuch fonematyczny. Dzieci zaznajamiają się również z konkretnymi materiałami, które stanowią ilustrację piosenki. Do piosenki dołączony jest wzór graficzny, który również nawiązuje do treści piosenki.

  Zajęcia właściwe rozpoczynają się od ćwiczeń ruchowych. Jest to zabawa ruchowa nawiązująca do treści piosenki, w której dzieci ćwiczą umiejętność utrzymywania równowagi i sprawność ruchową całego ciała oraz usprawniają ruchy rąk. Podczas ćwiczeń ruchowo – słuchowych dzieci, śpiewając piosenkę wystukują jej rytm na bębenku, na woreczku z grochem, (wykonując ruchy uderzając – w rytm piosenki – w wałek stroną wewnętrzną, zewnętrzną, brzegiem dłoni, pięścią, potem palcami).

  Ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe to uczenie wykonywania wzorów w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki. Mają one największe znaczenie w MDS, stanowiąc najbardziej złożoną formę ćwiczeń (angażują jednocześnie trzy analizatory: ruchowy, słuchowy i wzrokowy). Kolejne etapy tego ćwiczenia przebiegają według ustalonego schematu:

  • Próba odtwarzania samodzielnego ruchem rytmu piosenki lub dobieranie wzoru do piosenki
  • Pokaz i omówienie wzoru, demonstracja ćwiczenia.
  • Utrwalenie wzoru i jego powiązania z piosenką – wodzenie palcem po wzorze.
  • Odtwarzanie wzoru: w powietrzu – ręką, na podłodze – nogą, na powierzchni stołu lub podłogi – palcem, na tackach z piaskiem – palcem, na dużym arkuszu papieru pakowego, na tabliczkach – kredą, na kartce papieru z bloku rysunkowego – pędzlem, ołówkiem, kredą.

  Zajęcia końcowe to ćwiczenia relaksacyjne, wyciszające oraz oddechowe i usprawniające narządy artykulacyjne.
  

„Myślą przewodnią „Dziecięcej matematyki jest wtopienie edukacji matematycznej w proces wspomagania rozwoju umysłowego.”

Edukacja matematyczna przedszkolaków musi być więc połączona z intensywnym rozwojem myślenia z kształtowaniem odporności emocjonalnej oraz z ćwiczeniem pewnych umiejętności matematycznych.

Najważniejsze w tej edukacji są osobiste doświadczenia dziecka. To one stanowią budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Specjalnie dobrane wpływają na rozwój myślenia i hartowanie dziecięcej odporności. W trakcie ich przetwarzania dziecko nazywa przedmioty raz wykonywane czynności, co sprzyja rozwojowi koncentracji jego uwagi i pomaga dostrzegać mu to, co ważne.

„Na swój sposób dziecko ma czuć sens tego co robi”. Na podstawie jego wypowiedzi dorosły może stwierdzić, czy dziecko rozumuje prawidłowo i czy uczy się tego co trzeba.

Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów „Klanza” powstała przez złożenie liter nazwy KLub ANimatora ZAbawy. „Klanza” to określony styl pracy z grupą : zabawa i współpraca z wykorzystaniem muzyki, plastyki, śpiewu i tańca, atmosfera otwartości i wzajemnej życzliwości; twórczość i samodzielność w uczeniu się; podmiotowe traktowanie uczestników zajęć bez względu na wiek i poziom sprawności.

Metoda aktywnego słuchania muzyki została stworzona przez Batii  Strauss, która propagowała muzykę klasyczną oraz ludową różnych krajów. Przez aktywne słuchanie muzyki  metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają- to znaczy do  słuchanego utworu wykonują proste ruchy, gesty, pląsy  proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. W trakcie  aktywnego słuchania muzyki dzieci mimowolnie poznają strukturę utworu muzycznego,  poprzez różnicowanie jego części, powtarzanie elementów. Zabawy rytmiczne są pierwszym etapem przygotowującym do wprowadzenia instrumentów perkusyjnych.

Metoda ta nazywana jest również metodą improwizacji ruchowej i daje nauczycielowi dużą swobodę wyboru zadań ruchowych. Trzeba dzieciom wyjaśnić, co mają robić, natomiast „jak robić”, to będzie wynikało z inwencji twórczej ćwiczących, ich pomysłowości, fantazji, doświadczeń ruchowych. Pokaz nauczyciela na zajęciach prowadzonych tą metodą staje się zbędny, schodzi na dalszy plan. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, mimika, pantomima, gimnastyka.

Metoda ruchowej ekspresji twórczej oparta jest na 16 tematach generalnych, z który każdy uwzględnia inny charakter ruchu, bądź różnorodne kombinacje czynności.

Tematy stosowane na zajęciach w przedszkolu dotyczą głównie tematów o najniższym

stopniu trudności:

• wyczucie własnego ciała;
• wyczucie ciężaru (siły, energii) i czasu;
• wyczucie przestrzeni;
• wyczucie płynności ruchów i ciężaru (siły, energii) w przestrzeni i w czasie;

Metoda wychowawcza według Orffa składa się z dwóch elementów słowa i dźwięku. Według przekonania Orffa muzyka wywodzi się ze słowa. Dlatego wychowywanie najmłodszych powinno się rozpocząć od rytmizowania imion, zabawek, kwiatów, etc. U starszych dzieci wprowadza się powiedzonka, przysłowia. Drugi element dźwięk daje on możliwość wprowadzenia do ćwiczeń akompaniamentu wykonywanego przez samych uczniów-dzieci stają się małymi kompozytorami. Dzieci samoistnie próbują stworzyć melodię do zrytmizowanych tekstów.  Podstawowym zaleceniem Orffa w tego typu ćwiczeniach jest to by „instrumentować” ciała dzieci-klaskanie, tupanie, pstrykanie, etc. oraz wykorzystywać instrumenty muzyczne- bębenki, tamburyny, marakasy, kastaniety, grzechotki z brzękadłami ,etc. oraz melodycznie- dzwonki, met alofony, ksylofony, trójkąty. W edukacji starszych dzieci można zastosować instrumenty strunowe oraz dęte.

Metoda Carla Orffa pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka.

Są to specjalne ćwiczenia (fizyczne lub wyobrażeniowe), które umożliwiają odprężenie organizmu, radzenie sobie ze złością, strachem, bólem, poczuciem straty, a przy okazji uspakajają oddech, obniżają ciśnienie, zmniejszają napięcie mięśni i – jak twierdzą psychologowie – pomagają one w harmonijnym rozwoju każdego dziecka. Można połączyć relaksację i krótkie wizualizacje – na koncentrację uwagi, uspokojenie, rozluźnienie czy np. wizualizacje złości, która pomoże dziecku uporać się z tymi emocjami.

Drama wykorzystuje naturalną skłonność człowieka do naśladownictwa i zabawy. Techniki dramowe to:

• rola (nie odgrywać, tylko być w roli, trening emocjonalny, aby rozwijać uczucia, wyobraźnię, intuicję)
• etiuda pantomimiczna
• improwizacja
• scenka improwizowana

Teatr jest specyficzną dziedziną sztuki, gdyż łączy w sobie różne dziedziny twórczości artystycznej: plastykę, muzykę, literaturę i taniec.Obecnie teatr w rozwoju dziecka pełni funkcje kształcące, wychowawcze i terapeutyczne. Uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy. Jest odpowiedni dla dzieci uzdolnionych, gdyż umożliwia rozwijanie ich predyspozycji, jak również dla tych, u których wykryto różne zaburzenia rozwojowe. Takim dzieciom daje możliwość wykazania się w różnych sytuacjach, chociażby podczas przygotowywania dekoracji. Tym samym powoduje wzrost wiary we własne możliwości.

Współczesny nauczyciel powinien umieć korzystać z technologii informacyjnych zarówno w procesie kształcenia uczniów, jak i w wykonywaniu innych zadań związanych z pracą w przedszkolu.

W naszym przedszkolu nie ma pracowni komputerowej, ale mamy salę z tablicą interaktywną i staramy się w miarę możliwości z niej korzystać. Komputer nie jest w naszej pracy głównym narzędziem, ale pomocą w prowadzeniu zajęć. Staramy się urozmaicać zajęcia poprzez przygotowywane przez nas prezentacje multimedialne, oglądanie krótkich bajek animowanych, słuchanie utworów muzycznych, rozwiązywanie zadań multimedialnych dostosowanych do poziomu edukacyjnego dzieci, które rozwijają: spostrzegawczość (m.in. odnajdywanie różnic), koncentrację, pamięć (memo), kreatywność, znajomość barw i kształtów oraz logiczne myślenie (m.in. dopasowywanie kształtów, układanie elementów w całość, rozpoznawanie dźwięków.

Komputer wykorzystujemy też w przygotowywaniu uroczystości w przedszkolu, np.

• prezentacje multimedialne: m.in. „3 Maja”, „ 11Listopada”, „Tydzień Regionalny”
• nagrywanie bajek z udziałem dzieci- bajka muzyczna „Kopciuszek”
• nagrywanie filmów z udziałem dzieci- „Hej kolęda, kolęda- wspólne kolędowanie Misiów i Krasnoludków”;

Choreoterapia to terapia poprzez ruch i taniec – swobodny, naturalny niczym niewymuszony. Jedynie inspirowany muzyką, podpowiedziami prowadzącego zajęcia i informacjami pochodzącymi z własnego ciała. Ruch wypływający z ciała w połączeniu z rytmem muzyki pomagają zharmonizować ciało, umysł i duszę. Choreoterapia, inaczej terapia tańcem, wykorzystuje naturalne zasoby każdego człowieka do ruchu w rytm muzyki.