ROK 2012 ROKIEM JANUSZA KORCZAKA.

„Bo dorosłemu nikt nie powie: 'Wynoś się, a dziecku często się tak mówi. Zawsze jak dorosły się krząta, to dziecko się plącze, dorosły żartuje, a dziecko błaznuje, dorosły płacze, a dziecko się maże i beczy, dorosły jest ruchliwy, dziecko wiercipięta, dorosły smutny, a dziecko skrzywione, dorosły roztargniony, dziecko gawron, fujara. Dorosły się zamyślił, dziecko zagapiło. Dorosły robi coś powoli, a dziecko się guzdrze. Niby żartobliwy język, a przecież niedelikatny. Pędrak, brzdąc, malec, rak – nawet kiedy się nie gniewają, kiedy chcą być dobrzy. Trudno, przyzwyczailiśmy się, ale czasem przykro i gniewa takie lekceważenie.”

       Janusz Korczak – Kiedy znów będę mały.    W: Fragmenty utworów, Warszawa1978 s.181

Dzięki staraniom Rzecznika Praw Dziecka, Sejm RP ustanowił rok 2012 rokiem Janusza Korczaka, lekarza, pedagoga, publicysty, działacza społecznego, ale przede wszystkim wielkiego przyjaciela dzieci.

Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit, znany też jako: Stary Doktor lub Pan doktor (czasami pisane razem) (ur. 22 lipca 1878 lub 1879 w Warszawie, zm. 5 sierpnia lub 6 sierpnia 1942 w Treblince) .

Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. W 1926 roku zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci – „Mały Przegląd”. Pionier działań w dziedzinie resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym. Utopijna wiara, że można być zarazem Żydem i Polakiem, towarzyszyła Korczakowi całe życie.

W naszym przedszkolu, zwłaszcza w grupach starszaków staramy się przybliżyć dzieciom jego postać.